Do autobusu - zawiązać na plecach czy z przodu?

[Frezis]

No wlasnie, jutro czeka mnie pierwsza wyprawa z dwojka dzieci autobusem. (ciagle mam opony letnie ) W tych zaspach to mi wozek ugrzeznie, wiec na pewno z chusta.

I teraz nie wiem - z przodu czy z tylu?

Z tylu niby lepiej, bo mam wiecej opcji manewru z 3latkiem, ktory moze sie wystraszyc (wrazliwe to moje dziecko jest).
Ale troche sie boje, no bo z tylu - nie mam nad mała kontroli pełnej (obcy ludzie, wywrotka itp.)

Jak Wy to rozwiazujecie?

[MartaS]

jechałam raz sama z dzieckiem na plecach autobusem i nigdy więcej tego nie powtórzę. Mając dziecko na plecach nie kontrolujesz tego co się dzieje z tyłu, ja czułam się bardzo niepewnie. Z przodu owszem bez problemu

[Szczuru]

z tyłu to zaraz będą z łapami się pchać,poza tym nie usiądziesz bo ciężko..daj spokój z przodu najlepiej,wiem bo sporo jeżdżę z młodą
zawsze poprawisz,spojrzysz co robi,co się dzieje..a tak to wiesz nie widzisz..do du**y w sumie.

a na plecach nosze tylko jak Mojego mam w pobliżu.

[Musli]

A ja jeżdzę i tak i tak, nie widze problemu. Alka kontroluje bez problemu, widzę go przecież...

[Frezis]

no tak, tez mam opory przed włożeniem na plecy z tego powodu...


tylko mój Franek się boi nowych, nieznanych rzeczy i będzie mi pewnie próbował wskoczyć na ręce albo na kolana...

no nic, spróbujemy sobie poradzić. W końcu nie ma wyjścia.

[Mary-Anne]

Kiedyś któraś dziewczyna pisała o tym, jak jechała autobusem z dzieciem na plecach i gdy już wysiadała jakas przemiła zachwycająca się jej dzieckiem pani przytrzymała owo dziecko za nogę. I ona przy wysiadaniu przerwóciła sie na plecy.

[IzaBK]

nie wsiadłabym do autobusu z dzieckiem na plecach. Nie wyobrażam sobie nie kontrolować głowy dziecka - autobus szarpie hamując i ruszając.. Na dodatek obcy ludzie twarzą w twarz z moim dzieckiem -w życiu!

[mako]

ja nawet w domu czy na spacerze ''otwartym'' jestem cała chora, jak ktoś kieruje ręce do domi siedzącej w plecaku
cała zamieram, badzo tego nie lubię i aż strach pomyśleć co by było w autobusie, ta chmara wyciągających do małej rąk babć i cioć oj oj
miałabym stracha, że ktoś jej coś może dać do rączki, że jest tłum i nie widzę buźki, a nie lubię nie widzieć co u niej, albo mieć możliwości wymienienia spojżeń w stresującej dla małej sytuacji,
ale ja to dzikus jestem.