Nie spotkałam się z tym, ale mało tu widuję chustomam. Raz mnie zmroziły (a może tylko mi się tak wydawało?) mamy siedzące na tym nowym placu zabaw przy Jeżewskiego, kiedy przechodziłam obok w chuście. Siedziały dwie na ławce, ale nie razem, i po prostu tak się gapiły... Ale przetrzymałam to ich spojrzenie. Nie wiem, może z ciekawości się patrzyły, ale nieswojo mi się zrobiło.
W Warszawie się z tym nie spotkałamZawsze jak idę w chuście i ktoś sie do mnie uśmiechnie (nawet jak nie ma chusty) to odpowiadam uśmiechem
Szkoda tylko, że na Ochocie nie spotykam chustomam
Miałam kiedyś sytuację, że odpowiedzią na mój uśmiech była wysoko podniesiona brodaFakt trochę dziwnie się po tym poczułam ale być moze jest tak jak piszecie, że za wysoko zawiązała chustę
ja sie nie usmiecham
czasem nie zdarze czasem sie zamysle. a czasem nie rozumiem czemu ktos sie usmiecha i usiluje sobie rpzypomniec kto to
a czasem ide sobie z dzieckiem w nosidle i jestem zla i nie mam ochoty sie do nikogo usmiechac.
a tak wogle to jak ktos idize w chuscie to lubie sie patrzec wjakiej - lubie je ogladac na zywo
"za każdym razem, kiedy sprawiasz przykrość swojemu dziecku, powinieneś wrzucić do skarbonki dolara na jego przyszłą terapię"
Ja mam podobnie - staram się odwzajemniać uśmiechy w ogóle, ale nie raz muszę sobie powtarzać - jestem z maleństwem w chuście, dla ludzi to nie jest normalka i się rozczulają, uśmiechnij się - i uśmiech wychodzi nieco wymuszony, bo czasem jestem zamyślona, czasem zaaferowana czy poddenerwowana, bo właśnie spieszę się, Zo gdzieś ucieka albo chce uciec z wózka a ganianie jej z przychustowanym Lelem nie należy do wielkich przyjemności, właśnie po pół godzinie albo więcej wychodzenia (karmienie, przewijanie, ubieranie, znowu przewijanie...) udało mi się wytarabanić z dwójką z domu, jest zimno, mokro i paskudnie...Zamieszczone przez grimma
Niedawno zaczepiła mnie pani z wózkiem pytając o to czy moja chusta to storcz, i wydawało się, że ma ochotę pogadać a propos, ale 1) rozmawiałam z panem, który mnie zaczepił chwilę wcześniej (właściwie to zaczepił Zo i zaczął jej pokazywać swojego dużego psa), 2) spieszyłam się do domu bo mieliśmy umówione spotkanie i głupio mi było, że mogła odnieść wrażenie, że ją zbywam i żałowałam - może byłaby nowa fajna znajomość.
A same chustomamy? Jak widuję przypadkowo inne chustomamy, zazwyczaj właśnie na Ursynowie, to raczej się nie uśmiechają - albo widzę je z daleka, albo zajęte swoimi sprawami gdzieś pędzą/uspokajają malucha, a jak dodatkowo nie mam chusty z dzieckiem na sobie to rozumiem, że nie zawsze mają ochotę się uśmiechać z powodów jakichś podobnych do moich albo po prostu dlatego, że nie zawsze ma się ochotę być obiektem kolejnych spojrzeń.
żona TEGO Jaśka
mama julówny (styczeń 2009), julińskiego (sierpień 2010), julowego (luty 2013) i julinka (kwiecien 2018)
nosze w manduce jakby coolive grove
"za każdym razem, kiedy sprawiasz przykrość swojemu dziecku, powinieneś wrzucić do skarbonki dolara na jego przyszłą terapię"
hmmm my nosimy najczęściej w Tuli zielone sowy ;-P Proszę się do mnie uśmiechać!))
Nna wszelki wypadek uściślę - uśmiech zachustowanej osoby (przecież nie tylko mamy motają) na pewno bym odwzajemniła, sama do takowej (zwłaszcza jeśli jestem zachustowana) też się uśmiecham, ale nieczęsto mam okazję (może Ty z Kabat? zauważyłam, że tam więcej zamotanych niż Natolinie) - no bo do osoby po drugiej stronie ulicy albo zajętej rozmową z kimś innym to się mogę uśmiechać... Nie będę przecież skakać im specjalnie przed przed oczy, żeby zauważyły, że się do nich uśmiecham. Ostatnio szczerzyłam się na widok chustomamy kołyszącej maleństwo (zwłaszcza że miała chustę taką samą/podobną do naszej), ale nie będę mieć pretensji, że nie odwzajemniła zajęta uspokajaniem/usypianiem. No i czasem uświadamiam sobie, że przecież nie jestem zachustowana i skąd owa ma wiedzieć, że "ja i ty jesteśmy jednej krwi"
żona TEGO Jaśka
mama julówny (styczeń 2009), julińskiego (sierpień 2010), julowego (luty 2013) i julinka (kwiecien 2018)
ja bardzo rzadko widuję chustomamy
ale... do chustomam uśmiecham się zawsze (jak już jakąś spotkam) i uśmiech odwzajemniam
natomiast inni ludzie - w sensie nie chustowi
no to już inna bajka
jak wychodzę w chuście to zazwyczaj jestem atrakcją - i na miłe spojrzenia, uśmiechy, też się uśmiecham
ale czasami, jak jest dużo ludzi i wszyscy się patrzą, i nawet uśmiechają, to udaję, że nie widzę - bo czuję się, jakby to było jakieś niezwykłe, że noszę i że jak będę się uśmiechała z tego powodu, to tak dziwnie trochę, jakby "tak tak, jestem taka cudowna i dobra, bo noszę"; właśnie jakby to uśmiechanie było objawem jakiegoś wywyższania
a czasami też przybieram srogą minę, jak widzę te spojrzenia pt. "co ona dziecku robi" - wtedy też udaję, ze nie widzę
ot co...
Mam tak samo. Czuję się nieswojo, kiedy obce osoby znienacka próbują wchodzić ze mną w "interakcję"
Natomiast kiedy JA widzę kogoś w chuście, a zdarzyło mi się to dotychczas tylko 2 razy, bezwiednie się uśmiecham i te uśmiechy zawsze były odwzajemnione mimo, że sama w chuście nie byłam.
jestem wykształciuchem z warszawy i się uśmiecham jak mogę także do niechustonoszek, niemam, do starszych panów i pań i do sprzedawcow w sklepie i w ogóle, nie tylko wtedy, gdy się ktoś uśmiechnie. a czasem nie mogę, bo jestem wkurzona albo nie widze bo jestem krotkowidzem albo z wielu innych powodow i wydaje mi sie ze to nic zlego i wcale nie trzeba sie usmiechac, jak sie nie chce!
a poza tym czesto ludzie nie nawiazuja kontaktu bo sa niesmiali, albo usmiech inicjujacego kontakt uznali za usmiech pelen wyzszosci i postanawiaja z godnoscia to szydercze spojrzenie przetrzymac. albo mysla sobie, ze na pewno maja fatalnie zamotanego malucha i ten ktos, kto sie usmiecha na pewno to widzi.
Uprawnienia umieszczania postów
Odpowiedz z cytatem
