Ciekawe spostrzeżenia, Mucho
No ale u nas wygląda to zupełnie inaczej... Mamy duuużo mniej czasu! Żeby nie powiedzieć, że wcale nie mamyTo nie jest mit!
Ja jestem teraz z małą w domu, a ponieważ należy do dzieci mocno absorbujących, mało śpiących i bez wahania wyrażających swoje niezadowolenie, to padam z nóg... Karmię piersią, więc nie mogę wyjść z domu na zbyt długo (ściąganie nie zdaje egzaminu). A dzieciak jest taki, że często protestuje wniebogłosy jak tylko do łazienki wyjdęWychodzę z domu raz w tygodniu na moje zajęcia taneczne, ale mąż musi wtedy być w domu o 19, co nie jest wcale łatwe
W nocy dzieć budzi mnie na jedzenie, a ja potrzebuję dużo snu, budzę się na byle szelest i ledwo żyję z tego powodu...
Mój mąż z kolei pracuje, wraca do domu późno, i od miesięcy marzy o wyjściu do kina. Na razie się nie udało
Ja sobie tak myślę, że owszem, dziecko jest dobrem absolutnym, ale ja nie jestemNie jestem aniołem, nie posiadłam cnoty nieskończonej cierpliwości, chcę zajmować się takimi głupotami jak czytanie gazet i chodzenie na moje tańce, chcę zostawiać młodą z dziadkami i wyjść gdziekolwiek wolna jak ptak! A czasu nie mam, bo może kiepsko zorganizowana jestem, może leniwa, może śpioch... ale naprawdę nie sądzę, żeby dało się to diametralnie odmienić
Rany, w marcu mam zacząć pracować w domu i jednocześnie opiekować się małą i trzęsę się ze strachu, bo nie widzę, jak się to może udać...
Odpowiedz z cytatem
to wcześniej miałam jednak więcej na wszystko a więc i na rozmyślania, bo moje dziecko nie usypia "w spokoju odpływając" i nie miewam czasu na dumanie
)
