kocham bo noszę
ostatnio na forum pojawiło się trochę negatywnych emocji a najlepszą odtrutką jest na to miłość więc będzie o miłości.
Widziałem u jednej z forumek w sygnaturce napis NOSZĘ BO KOCHAM. Fajne i prawdziwe. Myślałem o tym trochę i wyszło mi na to, że u mnie jest również odwrotnie KOCHAM BO NOSZĘ. Część dziewczyn pewnie tego nie zrozumie bo od początku ma nieustanny kontakt z dzieckiem. Ja jednak jako ojciec byłem (i teraz jestem znowu po urodzinach drugiej córki) w całkiem innej sytuacji niż matki. Sen+praca zabiera 16 godzin. Zostaje 8 ale z nich i tak większość to karmienie piersią, sen/usypianie. Zostaje tyle czasu co nic. Pamietam, że dopiero po kilku miesiącach (gdy Helena jadła już znacznie rzadziej) dostałem zadanie od żony: codziennie po pracy miałem nosić Helenę w chuście tak długo jak się da (mój rekord to 4,5 godziny) by żona mogła odpocząć. Helena na przemian spała i oglądała świat i mnie a we mnie rodziła się miłość do niej. To jasne, że kochałem ją od początku ale dopiero te codzienne godziny przytulania się, patrzenia na siebie, ta pełna odpowiedzialność za nią, to ciepło... dopiero to sprawiło, że miłość gwałtownie wybuchła. Wychodzi mi na to, że "kocham bo noszę" a przynajmnie "kocham aż tak bardzo bo noszę". To właśnie dlatego jestem chustowym talibem.
Wiem, że część dziewczyn znów napisze:
- że jestem radykalny;
- a mnie rodzice nie nosili a się kochamy,
- a mój mąż nie nosi a świata poza dzieckiem nie widzi.
Ja wiem, że można bardzo kochać dzieci i ich nigdy nie nosić jednak ja pokochałem dzięki noszeniu znacznie mocniej i myślę, że inni ojcowie też mogli by tego doświadczyć. Ja nikomu tego nie nakazuję, ja zwyczajnie wszystkim tego życzę.
Odpowiedz z cytatem
Zamieszczone przez Janis Joplin
