kocham więc rozmawiam

[Gavagai]

GADAM ile wlezie! Od urodzenia!
Na początku opowiadałam o wszystkim wokół, ale też uprawiałam dialogi z serii "uzgadniam z niemowlakiem co mam kupic na obiad, co jeszcze muszę załatwić". Nie mówiąc juz o tym, że musiał mnie biedak wysłuchiwać, gdy uczyłam się do sesji...
Gadam (i gadałam) normalnie, z minimalną ilością zdrobnień. Nie mam do tego żadnej awersji, rozumiem zdrabniające mamy, ale mnie to nie chce przez gardło przejść. Pełnymi zdaniami używając niekoniecznie prostych słów.

Młody zaczął mówić bardzo szybko. Jedne z jego pierwszych słów(w sumie zdań) było "A co to?". A to już była woda na młyn. Baaaaardzo niewiele pytań pozostawiam bez odpowiedzi. Jeżeli czegoś nie wiem, to mówię, że nie wiem, ale sprawdzę. No i sprawdzam wielu rzeczy można się dowiedzieć przy okazji
Jeździmy często autobusem i jesteśmy "lokalną rozrywką"; współpasażerowie turlają się ze śmiechu słysząc nasze "rozmowy", czyli półgodzinne maglowanie matki przez dziecko "a dlaczego?".

Już tak przyzwyczaiłam sie odpowiadać na pytania Krzysia i traktować go jako partnera do rozmowy, że gdy mu nie odpowiem na jakieś pytanie(nie z niewiedzy tylko z niechęci "o matko już mi się nie chce"), to się potem głupio czuję, jakbym go olała.

Efekty są takie, że młody ma wielki zasób słownictwa jak na swój wiek i opisuje wiele rzeczy; z przydatnych kwestii: szybko mówił co go boli(części ciała) i w jaki sposób, emocje wyraża słowami i nawet jak płacze z frustracji czy gniewu to potrafi potem opowiedzieć o tym dlaczego tak robił.

Myślałam zawsze że to normalka, ale tak jak Beotia spotkałam się ostatnio z takimi właśnie zdziwionymi opiniami, m.in. przypadkowo spotkanej w autobusie lekarki ze szpitala dziecięcego.

Zatem gadaj, gadaj, gadaj Same profity i jaka przyjemność