Jak zachęcić dziecko do czytania

[JustNik]

odniosę się do wzorowania się młodszych dzieci; Hester rad nie mam ale ku pokrzepieniu, moja 9latka nie czytała dla przyjemności i czytała średnio płynnie. Nie wiem jak radziła sobie z lekturami i pracami domowymi ale miała same 5 i czerwony pasek w 1 i 2 klasie. Ale nie czytała szybko i chętnie. Niemniej kiedy zorientowała się ze jej 7letnia siostra czyta lepiej niż ona nagle ambicjonalnie poszybowała do przodu.

co do wyboru lektury - wg mnie nieważne co czyta, liczy się MOTYWACJA. Wyżej wymieniona poszybowała do przodu bo miala POTRZEBE chciała coraz więcej gotować a pozwalałam jej tylko wg przepisów z książek kucharskich . W efekcie opanowała umiejętność czytania płynnie, szybko i to mi na ten moment wystarcza

co do wątku zawody, praca, przyszłość… Trochę myślimy "po staremu". Mam kumpla (rocznik 74) który oblał rok w liceum i ledwo zdał maturę a dziś ma dom, rodzinę, własną firme i jest wykładowcą akademickim

[modrooczka]

Hester i jeszcze dla pocieszenia: ta nieczytająca czternastolatka w zeszłym roku została laureatką olimpiady z polskiego. Oczywiście treść lektur do konkursu opanowała do perfekcji (audiobookami i normalnie czytając) bo miała dobrą motywację. Niechęć do czytania samodzielnie nie wpływa u niej na precyzję wypowiedzi, perfekcyjną znajomość gramatyki i wyczucie języka.

[joasia]

A mnie jeszcze po analizie zastawia aspekt zdrowotny. Moze dziecko nie lubi bo się męczy. Kwestia wzroku lub innych problemów. I na te inne bym zwróciła uwagę. Moj syn jako maluch nie znosił czytania i śpiewania mu. Z czasem wyszła nadwrażliwość sluchowa. Czas sprawił ze sam się zaczął zapominać.

[JustNik]

modrooczko ciekawe jest i krzepiące co piszesz, milo Cie widzieć.
Zatem wynikałoby trio : motywacja, potrzeba a może i rywalizacja ?

bo jeszcze przypomniało mi się ze w 3klasie ta moja najstarsza miala turbo przyspieszenie czytania bo w klasie czyhali kto pierwszy skończy serię detektywistyczna o Lasse i Mai (taka lekko głupkowatą a może i nie głupkowatą skoro skuteczną w nauce samodzielnego czytania); seria ma ze 20 tomów no i moja córka machnęła je w 2 miesiące i była pierwsza. I w samym czytaniu się wyrobiła.

i na marginesie : uczą się w szkole na pamięć alfabetu, i pytają w domu "po co". Dałam książkę kucharską i mówię:
"znajdź mi przepis na... powiedzmy POWIDŁA, spis wg afabetu jest na końcu książki" - i szuka i działa.
Albo jadąc autem mówię :
"Weź atlas i znajdź mi proszę coś tam, spis alfabetyczny jest na końcu"

Ale jest różnie, opowiem historie z tego lata:
wiozę na Warmię 4 dzieci, wieczór prawie ciemno, padła mi nawigacja, padła mi bateria w jedynej komórce, ładowarki nie mam. Wszędzie lasy i jeziora a ja ma znaleźć obóz w namiotach. Szczęściem miałam atlas książkowy. Podaje 16latce i mowie:
"znajdź mi to Ciche i podaj nr drogi z Brodnicy"
zgłupiała. Jadąc tłumaczę że na końcu jest spis, literki oznaczają województwo, dalej strona itd. , potem jak się czyta mapę...
Ale czas płynie, noc zapada, atlas wzięła od niej prawie 8 latka i mówi:
"Daj Ola, ja to zrobię, będzie szybciej. Mamo droga nr 15"
Mam mówić jaką minę miała ta licealistka ?

Dziecko widzi realna potrzebę - i wiedza (tu alfabet) sama wchodzi do głowy. Uczymy się naprawdę dla życia, w realu, a to się przekłada na wiedzę szkolną

[modrooczka]

modrooczko ciekawe jest i krzepiące co piszesz, milo Cie widzieć.
Zatem wynikałoby trio : motywacja, potrzeba a może i rywalizacja ?

U mojej na pewno motywacja na 1 miejscu. Ona się zaparła, że zrobi wszystko, żeby się nie stresować egzaminami i rzeczywiście walczyła zębami

[JustNik]

no i u mojej tez. Bez motywacji wewnętrznej tylko represje typu ocena (taka pała za brak przeczytania) mogą ale przecież nie muszą działać na osobnika.
Wcale nie ćwiczy dużo na wioli ale jest z tego tak dumna że ja ma i ma takie podejście sceniczne ze wchodzi, kłania się, gra i wymiata. I wychodzi z sali piąteczką. Nie wiem tylko ile lat tak pociągnie... Widac ma potrzebe posiadania wolnego czasu a nie ćwiczenia, bo wie ze jakby miala gorsze oceny to więcej kazaliby jej cwiczyc a tak to ma labe

[gdzie-idziesz]

no i u mojej tez. Bez motywacji wewnętrznej tylko represje typu ocena (taka pała za brak przeczytania) mogą ale przecież nie muszą działać na osobnika.
Wcale nie ćwiczy dużo na wioli ale jest z tego tak dumna że ja ma i ma takie podejście sceniczne ze wchodzi, kłania się, gra i wymiata. I wychodzi z sali piąteczką. Nie wiem tylko ile lat tak pociągnie... Widac ma potrzebe posiadania wolnego czasu a nie ćwiczenia, bo wie ze jakby miala gorsze oceny to więcej kazaliby jej cwiczyc a tak to ma labe

U mojej motywacji wewnętrznej nie ma za grosz. Represje typu zła ocena spływają jak woda po kaczce.
Jedyne co działa to rozmowa o wartościach, wzmacnianie tych wartości, rozmowa o celach w życiu i tłumaczenie, że do osiągnięcia celów i spełnienia marzeń obecnie prowadzi tylko jedna droga.

[franada]

A mnie jeszcze po analizie zastawia aspekt zdrowotny. Moze dziecko nie lubi bo się męczy. Kwestia wzroku lub innych problemów. I na te inne bym zwróciła uwagę. Moj syn jako maluch nie znosił czytania i śpiewania mu. Z czasem wyszła nadwrażliwość sluchowa. Czas sprawił ze sam się zaczął zapominać.

O to mi między innymi chodziło. Jeśli dziecko nie chce czytać, choć ma do tego wszelkie wsparcie (czytająca rodzina, fajne lektury itd), a do tego nie umie o tym rozmawiać (nie chce i nudzi mnie to jest trochę średnie wyjaśnienie, jeśli na nim się kończy), do tego dostaje pały, bo nawet nie umie jakoś sobie przyswoić tych lektur tak, aby dostać chociaż 2 lub 3 to dla mnie to jest dość zagadkowe. Albo jest przyczyna (np. zdrowotna) albo po prostu nigdy nie spełni Twoich oczekiwań, co do podzielania wartości jaką jest obycie w kulturze i literaturze albo zacznie czytać sam w pewnym momencie.
Dla mnie w tej sytuacji jedyne wyjścia to 1. diagnoza, 2. odpuszczenie. Bo z tego co piszesz to chłopak (i pozostałe dzieci) mają wszelki podstawy do tego, aby lubić czytanie. Ale tak jak w rodzinie zapalonych sportowców może urodzić się kanapowiec, tak w rodzinie czytającej może trafić się osoba, dla której większą frajdą będzie naprawienie sobie roweru. Po prostu jesteśmy różni.

[modrooczka]

Jeśli chodzi o oceny mam podobnie jak Hester w kwestii ocen. Może to kwestia bycia w Warszawie. Tu dobre były nieliczne państwowe gimnazja. W całej reszcie przeciętni uczniowie byli ofiarami dyktatu marginesu. Czyli nauczyciele użerali się z kilkorgiem ciężkich dzieciaków a reszta mogła się w tym czasie zająć sobą. Z liceami jest trochę lepiej, tzn jest więcej dobrych (niekoniecznie topowych, ale dobrych, przyjaznych) liceów.
Posłałam dzieci do szkoły montessori, żeby wzmacniać ich motywację wewnętrzną, ale ważne jest dla mnie, żeby mogły wybrać szkołę a nie żeby im wskazano, gdzie mają chodzić. Tłumaczę im, że daliśmy im wszystkie możliwości: szkołę, zajęcia dodatkowe itd, ale ich odpowiedzialnością jest stworzyć sobie dalsze możliwości. Mnie nie obchodzi, czy ma 5 czy 1, bo to jej głowa i wiedza, ale obchodzi mnie czy marnuje lub nie możliwości, jakie im ciężkim wysiłkiem dajemy. I tak do starszej mam preten sje jeśli zaczyna mieć słabe oceny z matmy (łatwo może osiągnąć lepsze) a do średniej nie, choć jedzie na trójach i dwójach. Po prostu średnia wkłada masę wysiłku a efektów czasem nie ma i już. Za to ona będzie startować w konkursie z historii, może się uda. Nie dlatego, że muszę mieć olimpijkę, ale właśnie po to żeby mieć wybór szkoły.

[gdzie-idziesz]

O to mi między innymi chodziło. Jeśli dziecko nie chce czytać, choć ma do tego wszelkie wsparcie (czytająca rodzina, fajne lektury itd), a do tego nie umie o tym rozmawiać (nie chce i nudzi mnie to jest trochę średnie wyjaśnienie, jeśli na nim się kończy), do tego dostaje pały, bo nawet nie umie jakoś sobie przyswoić tych lektur tak, aby dostać chociaż 2 lub 3 to dla mnie to jest dość zagadkowe. Albo jest przyczyna (np. zdrowotna) albo po prostu nigdy nie spełni Twoich oczekiwań, co do podzielania wartości jaką jest obycie w kulturze i literaturze albo zacznie czytać sam w pewnym momencie.
Dla mnie w tej sytuacji jedyne wyjścia to 1. diagnoza, 2. odpuszczenie. Bo z tego co piszesz to chłopak (i pozostałe dzieci) mają wszelki podstawy do tego, aby lubić czytanie. Ale tak jak w rodzinie zapalonych sportowców może urodzić się kanapowiec, tak w rodzinie czytającej może trafić się osoba, dla której większą frajdą będzie naprawienie sobie roweru. Po prostu jesteśmy różni.

Krótko napiszę, historia z bliskiego otoczenia.
Dzieci moich znajomych nie jedzą i nie czytają. Dosłownie, ich młoda zesztywniała na myśl o kupieniu książki dla siebie. Je wybiórczo, tak jak reszta rodzeństwa.
U mnie w domu je wszystko jak leci, warzywa mięso kasze, cebule. Czyta książki jak u mnie nocuje. Sprząta, zmywa podłogi, gotuje. Na moje pytanie dlaczego u nas zachowujesz się tak zupełnie inaczej odpowiedziała że u nas to lubi robić. Bo nikt jej nie patrzy na ręce, nie nakazuje, nie kontroluje.
Czasem nadmiar presji wywołuje efekt odwrotny od zamierzonego.
Kiedyś jej mama wpadła niespodzianie, gdy młoda jadła obiad. Akurat nakładała surówkę, mama zawołała Tak, nałóż sobie, nałóż, trzeba jeść warzywa. Nałożyła jedną łyżkę, kiedy zwykle nabiera kopiastą porcję.
Mama tej dziewczynki jest stale z niej niezadowolona. I przy wszystkich to powtarza, że nie sprząta, nie je, nie uczy się. Rok skończyła z czerwonym paskiem, mama i tak twierdzi że tylko fuksem się jej udało. Czasem rodzice widzą dzieci przez dziwny pryzmat. Też trzeba na to uważać.

Hester nie uważam, że Ty jesteś taką mamą. Napisałam to, bo zauważyłam, że niektórzy zaczynają generalizować.

[karolkowa]

Gdzie-idziesz, to co napisalas o dziewczynce idealnie pasuje mi do opisu dzieci z książki "jak mówić, by dzieci nas słuchały". Tam jasno jest napisane, ze dzieci wpisują w siebie i mocno w to wierzą co mówią o nich dorośli. Słowo "jesteś" lub "moje dziecko jest" jest przez dzieci bardzo negatywnie odbierane, bo to szufladowanie. Jesli dziecko ciągle słyszy, ze jest takie, siakie, owakie, to zaczyna w to wierzyć i tak siebie postrzegać. Niszczy poczucie swojej wartości. Dlatego ta mała w domu nie sprząta, bo w domu i tak usłyszy tylko słowa krytyki. To tak jakby od własnego szefa ciągle byśmy słyszeli, że jesteśmy kiepscy w tym co robimy.

[joasia]

Hester on ma dysortografię. Czyli był diagnozowany. Nic więcej nie mówili. Często inteligentne dzieci zacierają obraz diagnozy. Bo jeśli czysto medyczne jest ok A chcesz drążyć to ja bym poszła w tym kierunku.