Kiedy przerwać odpieluchowanie

[eesti]

kilka lat temu zaproponowałam mojej córce (bałaganiara wtedy okropna, więc żadna różnica czy chłopak czy dziewczyna), żeby sprzątała dom za kasę, tyle ile płaciłam dziewczynie, która czasami przychodziła do mnie pomagać. Powiedziałam Z, że albo będę płacić obcej osobie albo jej, ale jeśli się podejmie to praca i nie ma że boli, trzeba zrobić, tak pogodzić obowiązki szkolne, żeby sobota była na sprzątanie domu. Uprzedziłam też, że nie zawsze mogę mieć kasę i wtedy sprzątamy obie charytatywnie Może płacenie dziecku za sprzątanie nie jest wychowawcze, nie wiem, ale u mnie sprawdziło się.

Po pierwsze Z wie teraz ile pracy to wymaga i nie bałagani od kilku lat, bo sama musiałaby to sprzątać
Po drugie ma nawyk obowiązku i organizacji lekcji, bo ma jeszcze inny obowiązek, nieszkolny
Po trzecie szanuje pieniądze, bo sama na nie ciężko pracuje
Po czwarte nie dostaje kieszonkowego za "nic nie robienie" tylko nauczyła się, że żeby mieć pieniądze trzeba na nie zapracować.

nie wiem dlaczego płacenie dziecku za wykonywanie obowiązków miałoby być niewychowawcze

Ja boję się późniejszych konsekwencji, że za wszystko o co dziecko poproszę, będzie ono chciało pieniądze. Że nie będzie chciało nic robić 'za darmo'. Zacznie się od sprzątnięcia, wyniesienia śmieci, a później będzie płacenie za mycie zębów, pójście do szkoły itp Wiem, może przesadzam, ale nie chcę doprowadzić do takiej sytuacji.
Poza tym uważam, że sprzątanie po sobie to obowiązek dziecka, a nie praca, za którą trzeba mu płacić.
No i płacenie własnemu dziecku jest dla mnie dziwne, bo w rodzinie raczej funkcjonuje 'przysługa za przysługę' (pomijając bezinteresowność)

[NEMO]

eesti, ona nie sprząta po sobie, tylko cały dom poza tym od czasu do czasu sprzątamy charytatywnie. Albo jeśli chce jakiś drogi gadżet, to sprząta i odrabia swoje zachcianki, wtedy nie płacę. U nas się to sprawdziło, Z sama się organizuje tak, żeby pogodzić szkołę z "pracą". Nauczyłam ją obowiązkowości, czego wielu młodym ludziom w pracy brakuje...ale rozumiem Twój punkt widzenia, też się nad tym zastanawiałam, myślę że to też zależy od dziecka...

[eesti]

eesti, ona nie sprząta po sobie, tylko cały dom poza tym od czasu do czasu sprzątamy charytatywnie. Albo jeśli chce jakiś drogi gadżet, to sprząta i odrabia swoje zachcianki, wtedy nie płacę. U nas się to sprawdziło, Z sama się organizuje tak, żeby pogodzić szkołę z "pracą". Nauczyłam ją obowiązkowości, czego wielu młodym ludziom w pracy brakuje...ale rozumiem Twój punkt widzenia, też się nad tym zastanawiałam, myślę że to też zależy od dziecka...

Tak, zrozumiałam, że Twoja córka sprząta cały dom. Mi wystarczy sposób, żeby mój starszak sprzątał po sobie
Dziś powiedziałam mu, że jak posprząta w pokojach (po sobie i młodszych braciach), to dostanie 1 euro. Od 2h lata i sprząta, jak szalony Tylko tak jak pisałam, nie pasuje mi taka motywacja...

A na średniego syna nic nie działa. On jest zbyt uparty. Nie posprząta, bo nie. Byle by postawić na swoim...

[inwyt]

Nie wiem jak ze starszymi dziećmi, ale z dwulatkiem nie mam pomysłu na motywowanie dziecka. Właśnie zresztą się przekonałam, że maluch może jak najbardziej złośliwie i specjalnie coś zrobić - G. zapytany czy potrzebuje siusiu stwierdził że nie, zszedł z kanapy i nasikał w spodnie, rozebrany (wszystko na spokojnie, traktowane jak przypadek) i zapytany czy nie potrzebuje jeszcze trochę siusiu zrobić, może byśmy poszli do toalety albo na nocniczek, pobiegł na srodek pokoju, spojrzał na dwa stojące obok nocniki, kucnął obok i z rozmysłem nasikał na podłogę. Powiedziałam mu że zrobił bardzo brzydko, że widziałam że zrobił to specjalnie, że tak nie wolno robić, że w takim razie wkładamy pieluchę. G. z dzikim wściekłym wrzaskiem popędził goły z pokoju, po czym zaszył się kącie za łóżkiem i odmówił ubrania się - tat rzucił (na spokjnie, informacyjnie, choć może niezbyt sprytnie w stosunku do zbuntowanego od samej pobudki dwulatka) że jeśli nasiusia tam, to chyba pożegnamy się z majtkami na razie - więc G. oczywiście co? Stał tam aż nasikał, o czym również na spokojnie i z ciekawością co się stanie nas poinformował. No i co w takiej sytuacji robić? To nie były przypadki, wiem że jest malutki i sprawdza możliwosci i granice, ale to nie znaczy że nie robi rzeczy złośliwie i specjalnie. Teraz biega w pieluszce, założonej oczywiście z wielkim płaczem, krzykiem i wyrywaniem się, co mi się nie podoba, ale mąż ma rację że i my mamy granice których nie wolno dziecku przekraczać. I jak to rozwiązać?

[HoliPoli]

Inwyt, dla mnie w takiej sytuacji z pewnoscia zalozyc pieluche i powiedziec dlaczego. Tak jak napisalas- sprawdza granice i musicie mu te granice wyraznie zaznaczyc

spadlamznieba, sposoby te wlasnie sa zewnetrzne i dla mnie ok ale jestem bardzo zainteresowana co dziewczyny w systemie bez kar i nagrod wymyslaja