Chuścioszek, a... studia. Nie wiem co robić, pomóżcie

A mi tak własnie dzis powróciły wspomnienia. Ja wróciłam na studia jak Bart miał trochę ponad 3 miesiące. Urodziłam go 28 czerwca, czyli semestr juz sie skończył, a pierwszy zjazd następnego był pod koniec września. Mały zostawał z moją mamą, bo mąż miał mecze i pracował. Zresztą nie zostawiłabym go z dzieckiem, do tej pory tak mam :oops: Bartek owszem, ale Manię nie :oops: W każdym razie nie było źle, zjazdy miałam co 2 tygodnie, chodziłam na ćwiczenia i tak gdzie była puszczana lista. Z reszty miałam tonę ksiażek plus super notatki.

La Loba nawiązując do Twojego dawnego wątku o studiowaniu, widzę, że robisz teraz tak ze Stasiem, jak ja pisałam, żebym zrobiła :)

Powiem tak: nie pisałam ani oceniająco, ani po to, żeby pokazać swoje własne poglądy i swoje rozwiązania jako jedynie słuszne.
Ot, po to tylko, żeby pokazać swój punkt widzenia i styl, w jakim mnie osobiście coś z powodzeniem udało się zrobić/rozwiązać jakiś problem. Czasem zestawienie paru takich punktów widzenia pomaga jeszcze raz z większego dystansu przemyśleć sprawę i podjąć jakąś własną decyzję.

Chciałam tylko dodać, że mimo iż na rzecz macierzyństwa nie rezygnuję z tego i owego (choć są też rzeczy, z których rezygnuję, np. swoje życie towarzyskie mogę uważać za pogrzebane ;)), to jednak robię to z pełnym przekonaniem o tym, że moje dzieci są szczęśliwe, że mają mnie tyle, ile potrzebują, że wiele radości przynosi im też kontakt z innymi osobami (np.

2x

Cytat:

---

Zamieszczone przez alawuwu

Nie wiem czy to normalne, ale obce mi takie podejście, ktore prezentuje Beotia. Dla mnie po urodzeniu Gosi stało się jasnym, że wszystkie plany, które miałam ewentualnie na siebie są o wiele mniej ważne od macieżyństwa. Sto razy bardziej wolę zajmować się córką, cieszyć się z nią każdą chwilą, patrzeć jak dorasta i jej towarzyszyć. Wszystko inne poszło w odstawkę i w zasadzie straciło wartość. Po urodzeniu dziecka wszystko mi się przewartościowało i jest mi obojętne, czy konynuuję studia czy nie. Oczywiście rozum podpowiada, że skończyć, trzeba, żeby o przyszłość jakoś zadbać, jest to jednak sprawa totalnie drugorzędna. Nie potrzebne mi już teraz jakoś szczególnie inne życie, to towarzyskie, przebojowe, lub jakieś odskocznie. Moje życie toczy się w domu z rodziną, z dzieckiem. Oczywiście dla odmiany czasem z kimś się spotkam, coś zrobię innego... ale obyłoby się bez tego.
Widać każdy ma inne powołanie, ciekawe od czego to zależy? :) Ja jestem bez dwóch zdań domatorem-kluchą dbającą o dom z radością :D

---

[b:3o6um2n7]

kazda z nas wybiera taki model macierzynstwa, jaki jej serce dyktuj.
alawuwu jest udomowiona i z tym udomowieniem szczesliwa.
beotia nie zrezygnowala z własnych planow i tez jest szczesliwa. jej dzieci rowniez.
zadna z postaw, zaden z wyborow nie podlega ocenie. nie jest ani lepszy, ani gorszy. jest wasz. jest twoj. i swietnie, jesli ze swoim wyborem jest ci swietnie. o to przeciez we w miare udanym zyciu chodzi.

naleze do tych bardziej mobilnych matek.
z kazdym dzieckem na reku mialam cos do zrobienia. wiele lat temu z najstarsza w ramionach pisalam magisterke. ze srednia w rekach i przy piersi doktorat (obie prace napisane i obronione w terminie, przed kolezenstwem, ktore potomstwa nie mialo).
pozniej pracowalam po 12 h w redakcji, zajmowalam sie domem (w wolnych chwilach) i czulam, ze to malo. musialam skonczyc to, co zaczelam. zeby skonczyc, wstawalam o trzeciej rano i pracowalam do siodmej rano.
wyprawialam natalke do szkoly, jutke do przedszkola, szlam do pracy Za Pieniadze.
z amelka w brzuszku zaczelam w pazdzierniku nowe studia.
i mimo ciazy z komplikacjami, nie przerwalam nauki. co wiecej - zaliczylam swietnie wszystko jako pierwsza.

dlaczego tak?
bo moje dzieci zawsze daja mi mnostwo sily, organizuja swiat, przysparzaja problemow, a jednoczesnie je rozwiazuja.
kocham je. ale kocham tez siebie.
niczego nie robie ich kosztem, ale z ich powodu nie chce rezygnowac z tego, co dla mnie wazne.
sadze, ze taka postawa, to tez jakis komunikat dla moich dzieci: jestem z wami, radze sobie. moje starsze dziewczyny sa batrdzo samodzielne. czasem slysze od najstarszej: skoro ty sobie dalas rade...

w mojej postawie nie ma braku milosci do dziewczynek.
wlasnie z milosci do nich dbam o swoje sprawy.
bo - mam wrazenie - ze kiedys, podskornie, jak to ladnie ujela beotia, moglabym miec do corek pretensje, moze nawet nie pretensje, moze zal, ze czegos przez nie zrobilam.
wszystko, co chcialam, zrobilam.
to, czego nie zrobilam, nie chcialam zrobic.
a wlasnych niecheci nie motywowalam macierzynstwem.

a teraz?
jestem pelna piersia (prosze rozumiec doslownie) z amelia. zreszta wiecie, bo o tym pisalam ;)
i caly czas pracuje.
i caly czas studiuje.
i jestem szczesliwa, kiedy wracam po kilku godzinach zajec do domu.
moje dzieci sa stesknione, ja jestem steskniona. odnajduje w sobie wtedy poklady cierpliwosci, ktore w domowej codziennosci czasem sie wyczerpuja.

to jest moj model zycia, macierzynstwa.
w lipcu mam kolejne wazne wydarzenie - tygodniowy festiwal branzowy. i co? i to, ze amelka w chuste, ja na warsztaty...
najwyzej nas wywala :)

poszlo 2x.

pasja WOW.. :)

ps. piękny masz ten awatarek:)

2x

pasja, prócz pięknego awatarka, ma PeJĘ, co widać po jej zaangażowanym życiu. Tobie Moniko też życzę takiego kierunku studiów, który będziesz kochała i którego studiowanie nie będzie Ci sie kojarzyło z poświęcaniem się. Myślę, że to o to chodzi - jak coś Cię pochłania i sprawia Ci masę radości - to rośniesz w siłe i na wszystkich polach życiowych dasz sobie świetnie radę. (czasami tylko z malutkimi wyrzutami sumienia). [/b]

Pasja - rispekt, jak mawia mój Znajomy Przedstawiciel Współczesnej Młodzieży. :mighty:

pasja, naprawdę Ciebie podziwiam, będę sobie o Tobie przypominać w październiku jak na zajęcia wrócę :) Mnie tak w ogóle czeka jutro pierwszy dzień bez małego, jadę na koło i nie wiem jak bez niego wytrzymam... On pewnie dobrze sobie beze mnie poradzi, w końcu zostaje z tatą i moją mamą.